20 złotych 2014

Nominał:	20 złotych
Data emisji:	16 stycznia 2014
Seria i numer:	LP 0006234 (LP nawiązuje do inicjałów Legionów Polskich)
Wymiar:	147 mm x 67 mm
Awers: Z prawej strony zamieszczono portret twórcy Legionów Polskich, Marszałka Józefa Piłsudskiego. Urodził się on w 1867 roku w ubogiej rodzinie ziemiańskiej w Zułowie na Litwie. Od najmłodszych lat rodzice uczyli go miłości do ojczyzny. W latach 1877-1885 uczęszczał do rosyjskiego gimnazjum w Wilnie. Stanowczo przeciwstawiał się rusyfikacji, o czym świadczy aktywny udział w tajnym kółku samokształcącym „Spójnia”. Po zdaniu matury w 1885 roku rozpoczął studia medyczne na uniwersytecie w Charkowie, gdzie rozpoczął działalność niepodległościową, co skutkowało wydaleniem go po roku nauki z uczelni. W 1887 roku został aresztowany w związku z oskarżeniem o udział w spisku na życie cara Aleksandra III Romanowa i zesłany w głąb Syberii na pięć lat. Po ukończeniu kary w 1893 roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, gdzie po roku został członkiem Centralnego Komitetu Robotniczego i redaktorem pisma „Robotnik”. W 1900 roku jako jeden z przywódców partii został ponownie aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Dzięki upozorowaniu choroby umysłowej został przeniesiony do szpitala w Petersburgu, skąd rok później zdołał zbiec do Galicji. W latach 1901-1902 przebywał w Londynie. Po powrocie do Galicji dalej prowadził działalność niepodległościową. Podczas wojny między Rosją i Japonią wyjechał do Tokio gdzie prowadził nieudane negocjacje z rządem Mikada odnośnie utworzenia legionów polskich w zaborze rosyjskim. Zdołał jednak uzyskać zaopatrzenie w broń dla PPS oraz pomoc utworzonej przy partii Organizacji Bojowej PPS. W 1905 roku w Rosji wybuchła rewolucja. Koncepcja powstania Piłsudskiego nie spotkała się z aprobatą części działaczy partii. Na IX Zjeździe partii w 1906 roku doszło do rozłamu w PPS. Grupa osób związana z Piłsudskim założyła Polską Partię Socjalistyczną-Frakcję Rewolucyjną. Z czasem rewolucja wygasała. Nasilające się represje przyczyniły się do osłabnięcia działalności Organizacji Bojowej. Piłsudski duże nadzieje wiązał z organizacjami paramilitarnymi. Pod koniec czerwca 1908 roku we Lwowie z jego inicjatywy powstał „Związek Walki Czynnej”. W roku 1910 w zaborze austriackim utworzono „Związek Strzelecki” we Lwowie i „Towarzystwo Strzeleckie” w Krakowie. Piłsudski sądził, że w przypadku wybuchu wojny w Europie Rosjanie bez walki wycofają się na lewy brzeg Wisły, a oddziały kadrowe z Galicji wyzwolą w ludności patriotyzm, dzięki czemu powstanie ogólnonarodowa armia. W 1912 roku został Komendantem Głównym Związków Strzeleckich. Po wybuchu I wojny światowej za zgodą Austrii powołał do życia „I Kompanię Kadrową”, która wkroczyła 6 sierpnia do Królestwa Polskiego z zamiarem wywołania powstania antyrosyjskiego. Akcja ta mimo rozpowszechnienia propagandowych informacji o utworzeniu w Warszawie Rządu Narodowego nie powiodła się. Dodatkowo niezadowolenie Kielczan wywołane wkroczeniem do miasta strzelców, przyczyniło się do utworzenia przez polityków proaustriackich Naczelnego Komitetu Narodowego, który objął zwierzchnictwo nad utworzonymi 27 sierpnia 1914 roku Legionami Polskimi. Piłsudski, czując się odrzucony, w konspiracji w 1914 roku utworzył „Polską Organizację Wojskową” mającą organizować akcje dywersyjne na tyłach Rosjan. Krytykował również Departament Wojskowy za zbytnią uległość wobec Austrii. Jego autorytet rósł wśród jego współpracowników. W wyniku lekceważenia Legionów Polskich przez państwa centralne w lipcu 1916 roku zrezygnował z dowództwa. Po ogłoszeniu przez państwa centralne „Aktu 5 listopada” i powołaniu „Tymczasowej Rady Stanu” Piłsudski jeszcze raz postanowił jeszcze raz podjąć współpracę z państwami centralnymi w celu uregulowania sprawy Polskiej. Po objęciu zwierzchnictwa nad Komisją Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu szybko zauważył, że Niemcy i Austro-Węgry nie dbają o interesy Polaków i zrezygnował ze stanowiska, namawiając legionistów do odmowy złożenia przysięgi na wierność cesarzom Austrii i Niemiec, za co został aresztowany i osadzony w więzieniu w Magdeburgu co korzystnie wpłynęło na jego autorytet. Po uwolnieniu z więzienia przybył 10 listopada 1918 roku do Warszawy, gdzie na dworcu kolejowym został entuzjastycznie przyjęty. 11 listopada Rada Regencyjna przekazała mu władzę wojskową, a dzień później otrzymał misję utworzenia rządu. 14 listopada z rąk Rady Regencyjnej otrzymał pełnię władzy, a 22 listopada otrzymał funkcję Tymczasowego Naczelnika Państwa. W pierwszych miesiącach swych rządów dążył do zjednoczenia wszystkich partii polskich. Widząc jednak, że partie lewicowe pod dowództwem Daszyńsiego i Moraczewskiego są niechętne konsolidacji, porozumiał się z Komitetem Narodowym Polskim popieranym przez Francję i Anglię, doprowadzając do powstania koalicyjnego rządu I. Paderewskiego. Po wyborach parlamentarnych Sejm Ustawodawczy powierzył mu ponownie funkcję Naczelnika Państwa. Widząc ciągle zagrożenie ze strony Rosjan, był zwolennikiem utworzenia pasa państw narodowych na wschód od Polski. Efektem tych działań był wybuch wojny z bolszewikami trwającej od 1919 roku. 19 marca 1920 roku Piłsudski otrzymał stopień Pierwszego Marszałka Polski. Kilka miesięcy później doszło do spektakularnego zwycięstwa nad bolszewikami w bitwie warszawskiej znanej jako „Cud nad Wisłą”. Mimo iż wojna ta zakończyła się sukcesem militarnym to dla Marszałka była porażkom polityczną. Na mocy pokoju ryskiego Polska otrzymała Wschodnią Galicję. Uchwalona w 1921 roku konstytucja marcowa w znaczny stopniu ograniczała kompetencje przyszłego prezydenta Polski. W tej sytuacji Piłsudski postanowił nie kandydować w wyborach prezydenckich. Po zamordowaniu prezydenta Gabriela Narutowicza przez prawicowe ugrupowanie w 1923 roku wycofał się z życia politycznego i zamieszkał w Sulejówku, gdzie zajął się twórczością literacką. W tym okresie prowadził akcję propagandową, krytykując ugrupowania nacjonalistyczne prawicy i blok Chejno-Piasta jednocześnie rozbudowując swoją legendę. Kolejne upadające rządy, brak zgody na scenie politycznej oraz kryzys gospodarczy zmusił do powrotu Marszałka do polityki. 12 maja 1926 roku na czele wiernych mu oddziałów udał się w kierunku Warszawy, gdzie dokonał zbrojnego zamachu stanu nazywanego „przewrotem majowym”. Świadomy ograniczeń kompetencji prezydenta zrezygnował z tej funkcji, zostając ministrem spraw wojskowych, Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych oraz dwukrotnie premierem w latach 1926 - 1928 i 1930. Rozpoczął się okres w polskiej historii nazywany „sanacją” (uzdrowieniem). Dzięki zręcznemu ośmieszaniu przeciwników i poparciu społecznemu Marszałek sprawował władzę autorytarną. W wyniku częściowo sfałszowanym wyborom w 1930 roku sanacja wygrała w wyborach parlamentarnych i obóz Piłsudskiego posiadł pełnie władzy, co dawało mu możliwość zmiany konstytucji. Konstytucja kwietniowa uchwalona w 1935 roku dawała pełnię władzy prezydentowi, który nie ponosił przed nikim odpowiedzialności za swoje czyny. W polityce zagranicznej dążył do równowagi w stosunkach z ZSSR (pakt o nieagresji z roku 1932) i Niemcami (1934). Decyzje polityczne stopniowo przekazywał swoim współpracownikom, pozostawiając dla siebie kwestie nominacji oficerskich i generalskich. Ogromnym zaskoczeniem dla narodu była nagła śmierć Marszałka 12 maja 1935 roku. Jego pogrzeb stał się manifestacją narodu oddającego cześć wielkiemu rodakowi, który już za życia stał się legendą symbolizującą odrodzenie Polski po latach niewoli. Jego ciało złożono w krypcie Św. Leonarda na Wawelu, a jego serce zgodnie z ostatnią wolą zmarłego w srebrnej urnie przewieziono do Wilna, gdzie spoczęło w grobie jego matki, na cmentarzu „na Rossie”. W tle portretu ornament ze stylizowanych szlif generalskich i listków. Z lewej strony wizerunek Belwederu, który w latach 1918-1922 był siedzibą Naczelnika Państwa. Pierwotnie w miejscu obecnego pałacu znajdował się podmiejski pałacyk wybudowany w latach 1659-1660 przez Krzysztofa Zygmunta Paca dla swojej żony Klary. Ze względu na unikatowe walory przyrodnicze posiadłość zaczęto nazywać z włoska „Belvedere”. W 1685 roku Belweder przeszedł w ręce przybranego syna Paców, Kazimierza Michała Paca, który dwa lata później sprzedał majątek cześnikowej trockiej Katarzynie Michałowskiej. Na początku XVIII wieku pałac powrócił do Paców, którzy około 1740 roku w miejscu starego pałacu wznieśli barokowy piętrowy budynek zaprojektowany przez Józefa Fontanę. W późniejszym okresie posiadłość nabyła rodzina Lubomirskich. W 1767 roku teren wraz z pałacem stał się własnością króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1768 roku w północnej oficynie pałacu otwarto fabrykę porcelany i fajansu. Po śmierci ostatniego króla Polski Belweder stał się własnością jego bratanka Józefa Poniatowskiego, który za długi oddał majątek Onufremu Kickiemu w 1808 roku. Dziesięć lat później córka Onufrego Kickiego Teresa Kicka sprzedała Belweder rządowi Królestwa Polskiego. W latach 1818-1822 pałac został przebudowany według projektu Jakuba Kubickiego w stylu klasycystycznym. Piętrowy pałac z czterokolumnowymi portykami jońskimi posiadał dwa skrzydła. W murach rezydencji zamieszkał wielki książę Konstanty wraz z żoną. W Belwederze kilkukrotnie miał koncerty sam Chopin. Brak miejsca na budynki gospodarcze wymusił zakup działki położonej nieopodal i w latach 1819-1820 wzniesiono tam trójskrzydłowy pawilon mieszczący stajnie i wozownię. O ogród w Belwederze dbali obywatele skazani za wykroczenia. W trakcie ataku na Belweder podczas nocy listopadowej (29 listopada 1830) powstańcom nie udało się schwytać księcia Konstantego, ponieważ wcześniej udało mu się uciec. Po upadku powstania Belweder stał się rezydencją carską. Podczas I wojny światowej (1915-1918) w pałacu mieszkał gubernator warszawski Hans Hartwig von Beseler. Po odzyskaniu niepodległości od 1918 do 1922 roku Belweder stał się siedzibą Piłsudskiego. Podczas przewrotu majowego, 12 maja 1926 roku w wyniku zagrożenia ze strony Piłsudskiego ówczesny prezydent Stanisław Wojciechowski polecił rządowi Witosa, aby przeniósł się do Belwederu. W wyniku naporu wojsk Piłsudskiego 14 maja oddziały wierne rządowi zostały zmuszone do ewakuacji. Podczas ataku dwa pociski artyleryjskie trafiły w pałac. Po zakończonym sukcesem przewrocie w Belwederze zamieszkał Piłsudski wraz z rodziną. Po śmierci Marszałka w pałacu w latach 1935-1939 mieściło się muzeum poświęcone jego pamięci. W trakcie II wojny światowej 5 października 1939 roku Belweder odwiedził Adolf Hitler. W listopadzie 1939 roku Adolf Hitler zaakceptował projekt Josepha Goebbelsa nakazujący zamknięcie muzeum Józefa Piłsudskiego. Zgromadzone zbiory przewieziono do Muzeum Narodowego, gdzie w znacznym stopniu uległy zniszczeniu. Belweder stał się siedzibą generalnego gubernatora Hansa Franka. Lata 1940-1943 upłynęły na licznych przebudowach. Dach pokryto miedzianą blachą, przebudowano północno-wschodnie skrzydło, wymieniając drewniane stropy na ogniotrwałe, posadzkę sieni głównej wyłożono czarnym marmurem, a ściany pomalowano na czerwono. Po upadku powstania warszawskiego Niemcy w ścianach budowli wywiercili dziury na dynamit, jednak nie wysadzili pałacu w powietrze. W PRL w latach 1945-1952 Belweder był siedzibą Bolesława Bieruta, a do 1952 roku przewodniczącego Rady Państwa. W okresie między 1951 a 1955 rokiem odbywały się tutaj zebrania najwyższych władz państwowych związane z odbudową Warszawy. W 1989 roku pałac stał się rezydencją prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego, a od 1990 siedzibą prezydenta Lecha Wałęsy, który w 1994 zadecydował o przeniesieniu siedziby prezydenta do pałacu Rady Ministrów. Od 2010 Belweder pełni funkcję siedziby Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Druk w kolorze ciemnobrązowym-wklęsłodruk, poddruk offsetowy jasnobrązowy, brązowy, zielony, niebieski i żółty.
Rewers: Z lewej strony widoczny jest wizerunek orła strzeleckiego (kadrowego) będący oznaką na czapkę „maciejówkę” dla członków Związku Strzeleckiego. Orzełek został zaprojektowany w kwietniu 1913 roku przez Czesława Jarnuszkiewicza na polecenie Józefa Piłsudskiego będącego wówczas Komendantem Głównym Związku Strzeleckiego. Do wykonania projektu posłużyła przechowywana w Krakowie przez kuzynkę autora Marię Jarnuszkiewicz oryginalna XIX-wieczna sztanca do bicia orłów z czasów Królestwa Polskiego. Wysokość orzełka została zmniejszona do 40 mm, aby mógł mieścić się na czapce. Do dzisiaj nie została rozstrzygnięta sprawa braku korony na głowie orzełka. Według Jarnuszkiewicza korona orzełka została odcięta w Zakładzie Grawerskim Czaplickiego na Rynku Starego Miasta w Krakowie. Z kolei major Kazimierz Wiśniewski twierdził, że Jarnuszkiewicza powiedział mu, że projekt był wykonany z wosku i podczas transportu do Piłsudskiego ukruszyła się korona. Hipoteza ta podaje, że Komendant widząc podpis Jarnuszkiewicza, bez chwili zastanowienia miał zatwierdzić projekt. Być może brak korony stanowił nawiązanie do XIX-wiecznego rewolucyjno-patriotycznego nurtu, którego symbole narodowe - orły, pozbawione były korony. Widoczny na walorze orzeł ma uniesione do góry skrzydła złożone z 4 warstw piór. Jego szyja i tułów są pokryte piórami. Nogi wspierają się na tarczy amazonek, wewnątrz której w małej tarczy herbowej typu szwajcarskiego widnieje litera „S” (Strzelec). Rogi tarczy ozdabiają rozetki, a na obrzeżu tarczy widzimy 15 gwoździ. 3 sierpnia 1914 w Krakowie w wyniku połączenia Związku Strzeleckiego i Polskich Drużyn Strzeleckich powstała I Kompania Kadrowa będąca zalążkiem Legionów Polskich. Na podstawie orzełka kadrowego zaprojektowano orzełki legionowe, które w znacznym stopniu wpłynęły na wygląd współczesnych orzełków wojskowych. Niżej widzimy skrzyżowane buławy, które w odrodzonej Rzeczypospolitej stały się symbolem najwyższego stopnia wojskowego, jakim był marszałek Polski. Zaprezentowane buławy nawiązują do Piłsudskiego, który 19 marca 1920 roku na prośbę Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej przyjął stopień „Pierwszego Marszałka Polski”. Konkurs na projekt buławy został zorganizowany w 1920 roku na polecenie Komitetu Wykonawczego. W konkursie stanęło wielu wybitnych artystów. Zwycięzcom okazał się Mieczysław Kotarbiński, profesor Działu Zdobnictwa i Grafiki Uniwersytetu Wileńskiego. Projekt srebrnej cyzelowanej buławy wykonała warszawska firma Gontarczyka. Uroczyste wręczenie buławy marszałkowskiej odbyło się 14 listopada 1920 roku w Warszawie na Placu Zamkowym w trakcie pierwszych uroczystości Święta Niepodległości. Na czas uroczystości ulice stolicy zostały udekorowane, a wzdłuż drogi biegnącej od Belwederu do Placu Zamkowego ustawiono szpaler żołnierzy. Celebracji mszy dokonał biskup polowy Stanisław Gall, buławę zaś poświęcił kardynał Aleksander Kakowski. Następnie uroczystą mowę wygłosił najstarszy generał Wojska Polskiego Karol Durski-Trzaska, który w imieniu Wojska Polskiego zwrócił się do Piłsudskiego o przyjęcie buławy. Wśród salw artyleryjskich symbol władzy marszałkowskiej Komendantowi wręczył najmłodszy kawaler orderu Virtuti Militari szeregowiec Jan Żywek z 5. Pułku Piechoty. W trakcie II wojny światowej buława została zdeponowana w Anglii. Po kilkudziesięciu latach powróciła do Polski. Obecnie jest przechowywana w Belwederze. W centrum widzimy Krzyż Wielki Orderu Virtuti Militari (z gwiazdą) nadany Marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu 1 maja 1923 roku. Jest on najwyższym polskim odznaczeniem wojskowym nadawanym wodzowi za wybitne osiągnięcia bojowe. Order Virtuti Militari został ustanowiony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1772 roku dla uczczenia zwycięstwa pod Zieleńcami po rozpoczęciu wojny polsko-rosyjskiej przeciwko interwencji Imperium Rosyjskiego i konfederacji targowickiej, a w obronie Konstytucji 3 maja. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku Sejm Ustawodawczy Rzeczypospolitej Polskiej na mocy ustawy z dnia 1 sierpnia 1919 roku dotyczącej ustanowienia orderu wojskowego „Virtuti Militari” reaktywował odznaczenie wprowadzone przez ostatniego króla Polski, nadając mu nazwę „Orderu Wojskowego Virtuti Militari”. W okresie międzywojennym co szósta osoba uhonorowana tym odznaczeniem walczyła w szeregach Legionów Polskich. Wielu z nich zostało odznaczonych pośmiertnie, gdyż podstawą nadania było bohaterstwo na polu walki. Z prawej strony odznaka I brygady Legionów Polskich, która została uformowana 19 grudnia 1914 roku w Krakowie z oddziałów podległych Piłsudskiemu. Odznaka ta została ustanowiona rozkazem Józefa Piłsudskiego 6 sierpnia 1916 roku, w drugą rocznicę wymarszu 1-ej Kompanii Kadrowej do Królestwa. Autorem projektu odznaki był legionista Wojciech Jastrzębowski (legionista 1 Pułku Piechoty, malarz, grafik, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie). Odznakę nosili oficerowie i szeregowcy walczący ponad rok na froncie, pracownicy byłego biura wywiadowczego, oficerowie i żołnierze, którzy służyli mniej niż rok, ale dalszą służbę pełnili nienagannie w innych jednostkach w polu oraz członkowie organizacji strzeleckich. Odznakę noszono z prawej strony na kieszeni lub pod nią. Druk w kolorze ciemnobrązowym, poddruk offsetowy szarozielony, jasnobrązowy, brązowy i ciemnoniebieski.
Podpis:	Prezes Narodowego Banku Polskiego- Marek Belka Główny Skarbnik Narodowego Banku Polskiego- Marek Oleś
Autor:	Projektantem waloru jest Andrzej Heidrich, ryt płyty wykonał Krystian Michalczuk z wykorzystaniem technologii Direct Laser Engraving.
W obiegu:	od 5 sierpnia 2014
Drukarnia:	Państwowa Wytwórnia Papierów Wartościowych, Warszawa
Klauzula:	Banknoty emitowane przez Narodowy Bank Polski są prawnym środkiem płatniczym w Polsce
Zabezpieczenia:	Do zabezpieczeń można zaliczyć: ▸ przeźroczyste okienko (Latitude®), w którym umieszczono holograficzny wizerunek Belwederu mieniący się różnymi kolorami; ▸ mikrodruki - na awersie powtarzające się napisy „20 ZŁ NBP”, „NARODOWYBANKPOLSKIRZECZPOSPOLITAPOLSKA”, „RZECZPOSPOLITAPOLSKANARODOWYBANKPOLSKI”; ▸ efekt zmienny optycznie Aurora® - na awersie w górnym lewym rogu, a na rewersie w prawym górnym rogu roślinny element graficzny zmieniający kolor w zależności od kąta obserwacji z zielonego na złoty (pierwsza i trzecia kompozycja z listków - zmienny optycznie efekt Aurora®), z fioletowego na zielony (środkowa kompozycja z listków - zmienny optycznie efekt Aurora®) oraz poniżej kompozycji z listków liczba „20” zmieniającą kolor z zielonego na fioletowy (półprzezroczysty element Aurora®); ▸ efekt metaliczny Metalix®- na awersie w górnym lewym rogu, a na rewersie w prawym górnym rogu na tle listków trzy kropki i niżej znajdująca się kompozycja ze wstążek w kolorze niebieskim (element metaliczny Metalix®) oraz w dolnym rogu w kolorze złotym logotyp Narodowego Banku Polskiego wraz z zawartym z prawej strony napisem „Narodowy Bank Polski” umieszczony pomiędzy dwiema poziomymi liniami; ▸ Shadow Image®, który daje efekt przypominający znak wodny - na rewersie z prawej i lewej strony przeźroczystego okienka i na marginesie z lewej strony widoczny cień zabudowań znajdujących się za Belwederem; ▸ zabezpieczenia widoczne w świetle podczerwonym - na awersie w lewym górnym rogu roślinny element graficzny wraz ze wstążką, numeracja pionowa, zabezpieczenie (Latitude®) oraz liczba „20” obok numeracji, na rewersie na górze napis „NARODOWY BANK POLSKI”, w prawym górnym rogu roślinny element graficzny wraz ze wstążką, zabezpieczenie (Latitude®), Krzyż Wielki Orderu Virtuti Militari wraz z dwoma pionowymi pasami po obu stronach, klauzula oraz napis „DWADZIEŚCI ZLOTYCH” na dole waloru; ▸ zabezpieczenia widoczne w świetle ultrafioletowym - na awersie numeracja w środkowej dolnej części banknotu w kolorze pomarańczowym, na rewersie fragmenty ornamentów tła z lewej strony, fragmenty ornamentów tła z prawej strony oraz fragmenty wizerunku Krzyża Wielkiego Orderu Virtuti Militari w kolorze żółtym.
Uwagi:	Banknot został wyemitowany z okazji 100 rocznicy utworzenia Legionów Polskich. Nakład 50 000 sztuk.
Ciekawostki:	Do produkcji tego waloru wykorzystano projekt 5000000 złotych z 1995 roku autorstwa Pana Andrzeja Heidricha, który nie został zrealizowany ze względu na denominację. Banknot ten miał zamknąć serię „Wielcy Polacy”. Jest to pierwszy polski banknot na podłożu polimerowym o nazwie handlowej Guardian®. Materiał ten został stworzony z dwuosiowego polipropylenu (Biaxially Oriented Polypropylene - BOPP) przez spółkę Securency Pty Ltd założoną w 1996 roku przez Bank Rezerw Australii (RBA) i brytyjską firmę Innovia Films PLC. Banknot ten otrzymał prestiżową nagrodę „Banknote of the Year Award” na konferencji High Security Printing, która trwała od 23 do 25 marca 2014 roku w Budapeszcie. Po raz drugi banknot został wyróżniony na 2015 Excellence in Currency Awards organizowanej w kanadyjskim Vancover przez International Association of Currency Affairs (IACA) otrzymując tytuł najlepszego banknotu kolekcjonerskiego świata.

‹ Wstecz

Do opisu banknotu wykorzystano informacje z kwartalnika wydawanego przezwww.nbp.pl PWPW „Człowiek i Dokumenty” nr 35 (artykuł autorstwa Jerzego Dziemidowicza: „Nowy banknot kolekcjonerski cz. II”) i strony internetowej Narodowego Banku Polskiego www.nbp.pl, jpilsudski.org, encyklopedia.pwn.pl, www.muzeumwp.pl, dzieje.pl, www.polskieradio.pl, pl.wikipedia.org