2 bolivary - Wenezuela

Nominał:	2 bolivary
Data emisji:	15 stycznia 2018
Seria i numer:	Z00673319 (seria zastępcza)
Wymiar:	156 mm x 69 mm
Znak wodny: W niezadrukowanym polu wielotonowy wizerunek portretu Simóna Bolívara wykonany na podstawie rekonstrukcji 3D dokonanej przez światowej sławy eksperta od kryminalistyki Philippe Froescha. Żmudny proces odtworzenia oblicza Libertadora rozpoczął się w 2010 roku od ekshumacji jego szczątków zleconej przez prezydenta Wenezueli Hugo Cháveza. W kolejnym etapie radiolog sądowy Maribel Yoris stworzył przy pomocy tomografu przestrzenny model czaszki Bolívara. Po ustaleniu szczegółów zlecenia Froesch w ścisłej współpracy z profesorem antropologii Assumpció Malgosa z Uniwersytetu Autonomicznego w Barcelonie rozpoczął prace w 2011 roku w swoim studio Visualforensic położonym w katalońskiej Terrassie. Przy pomocy oprogramowania Cinema 4D ustawiono markery tkanek miękkich w precyzyjnych punktach czaszki i za pomocą grafiki komputerowej naniesiono mięśnie twarzy i skórę. Całość tych prac odbywała się pod nadzorem antropologa sądowego Lourdes Pérez oraz patologa Yanuacelis Cruz. Efekt końcowy został zaprezentowany przez Cháveza w lipcu 2012 roku na konferencji prasowej, która zbiegła się z obchodami 229 rocznicy urodzin Bolívara. Nowy wygląd bohatera narodowego Wenezueli spotkał się z mieszanymi opiniami. Po śmierci Cháveza 5 marca 2013 roku wśród części społeczeństwa był rozpowszechniany pogląd, że Libertador zabrał go w zaświaty, w akcie zemsty za zbezczeszczenie jego grobu. Pod portretem widnieje znak filigranowy w postaci skrótu „BCV”.
Awers: Z prawej strony umieszczono portret Josefy Camejo sporządzony na podstawie popiersia znajdującego się na międzynarodowym lotnisku położonym na północny wschód od miasta Punto Fijo. Josefa urodziła się w 18 maja 1791 roku w zamożnej rodzinie jako córka Miguela Camejo i Sebastiany Talavera y Garcés. Pierwsze nauki pobierała w klasztorze sióstr zakonnych w Coro. Następnie na polecenie rodziców wyjechała do Caracas, gdzie dalej pogłębiała wiedzę. 19 kwietnia 1810 roku była świadkiem ogłoszenia niezależności Wenezueli od Hiszpanii. Rok później wraz z matką wyjechała do Barinas, gdzie mieszkał jej wujek Mariano de Talavera y Garcés będący biskupem i oraz sekretarzem Junty Patriotycznej miasta Mérida. Dzięki swojemu autorytetowi miał on ogromny wpływ na wychowanie swojej siostrzenicy. Jego zachęty sprawiły, że młoda Josefa zebrała sporą grupę kobiet chcących wziąć udział w walce zbrojnej przeciwko rojalistom zapewniając gubernatora prowincji Pedro Briceño del Pumara, że kobiety nie boją się okropności wojny, a ogień armatni tylko zachęci je do pragnienia wolności. To tutaj poznała Juana Nepomuceno Briceño Méndeza, za którego wyszła za mąż. Od 1813 roku Barinas był oblegany przez wojska rojalistów pod dowództwem José Antonio Puey. Widząc zagrożenie gubernator prowincji Manuel Antonio Pulido zarządził ewakuacje ludności w kierunku San Carlos. Wśród osób kierujących konwojem znalazła się Josefa. Podczas przeprawy przez rzekę Santo Domingo utonęła jej matka. W San Carlos mieszkańcy Barinas przyłączyli się do sił Rafaela Urdanety, który eskortował ich do Nowej Grenady. Podczas tego exodusu Josefa pomagała przy leczeniu rannych. Po dotarciu na miejsce dołączyła do rodzin republikanów, pozostając tam przez cztery lata. W połowie 1818 roku postanowiła wrócić do Wenezueli, podróżując według niektórych przekazów przebrana za włóczęgę. W 1821 roku stanęła na czele 300 niewolników, którzy pracowali w hacjendach niziny Paraguaná położonych w prowincji Coro. Wywołany bunt został stłumiony przez rojalistów. 3 maja tego samego roku wraz z grupą 15 osób udała się do Peeblo Nuevo, gdzie przyczyniła się do aresztowania popierającego rojalistów dowódcy prowincji. Josefa wybrała na nowego gubernatora Mariano Arcaya i przeczytała manifest, który ogłosił niepodległość prowincji Coro. W wyniku pogarszającego się stanu zdrowia męża powróciła do Barinas, gdzie towarzyszyła mu na łożu śmierci. Zmarła w wieku 71 lat 5 lipca 1862 roku. W tle za narodowej bohaterki Wenezuleli wyłania się wizerunek kościoła Świętego Franciszka w Coro będący częścią założonego w 1614 roku klasztoru Nuestra Señora de la Salceda. Trzynawową świątynię z aneksem wieńczy 50-metrowa neogotycka wieża. Po wielkim pożarze na początku XVIII wieku kościół został odbudowany w 1720 roku, a następnie przeszedł kilka renowacji w XIX wieku. Obecnie w murach świątyni mieści się Muzeum Diecezjalne „Lucas Guillermo Castillo”. Zły stan budowli (pękające ściany) został spotęgowany przez powódź z 2000 roku. Dzięki wsparciu American Express WMF Wenezuelski Instytut Dziedzictwa Kulturowego dokonał renowacji drewnianego sklepienia polichromii w Kapilie del Evangelio del Templo, będącej jedną z najstarszych kaplic w kompleksie z pierwszej połowy XVII wieku. Chociaż kościół był przebudowywany i modyfikowany przez wieki, jako jeden z pierwszych wenezuelskich kościołów zakonu franciszkańskiego jest to kluczowa struktura kolonialna w mieście. Zachowane detale architektoniczne, w tym polichromowane drewniane sklepienie są ważnymi przykładami stylów architektonicznych regionu. Dodatkowo kościół Świętego Franciszka jest położony wzdłuż jednej z ulic miasta Coro, która sprawiła, że zabytkowa część tego miasta została zamieszczona na światowej liście dziedzictwa UNESCO. Wśród elementów graficznych tła dostrzegamy zarys konturów stanu Falón, którego stolicą jest Coro. Jest to nawiązanie do obszaru, na którym działała Josefa Camejo. Druk w kolorze bordowym i zgniłozielonym- wklęsłodruk. Poddruk offsetowy szmaragdowy, niebieski, brzoskwiniowy, kakowy.
Rewers: W centralnej części zamieszczono wizerunek papugi żółtogłowej (amazona barbadensis) siedzącej na kaktusie. Gatunek ten jest wyjątkowy, gdyż jako jedyny przedstawiciel swojej rodziny zamieszkuje tereny ubogie w wodę. Jest to jedna z najmniejszych papug wśród innych amazonek. Mierzy zaledwie 33 centymetry długości. Jej oczy są czerwone lub pomarańczowe, a dziób w kolorze kości słoniowej wieńczą białe piórka pokrywające jej czoło. Ogon ma żółtozieloną obwódkę. Pióra koloru żółtego posiada na głowie, ramionach i nogach. Kolor i intensywność żółci różni się w zależności od osobnika i wieku - niektóre młode papugi mają turkusowo-niebieskie plamy na czołach i policzkach, które tracą lub zmniejszają się w miarę dojrzewania. Gatunek ten nie posiada dymorfizmu płciowego i żyje w stadach, które zbierają się szczególnie pod koniec popołudnia, aby polecieć do wspólnych schronień. Ich dieta składa się głównie z nasion stanowiących około 55% ich diety. Resztę stanowią owoce, kwiaty kaktusów, mięsiste łodygi i pędy. Toki odbywają się raz w roku między marcem a sierpniem. W zależności od warunków klimatycznych i miejsca mogą odbywać się wcześniej lub później. Nie tworzą własnych gniazd, tylko wykorzystują dziuple stworzone przez inne gatunki takie jak dzięcioły. Samica w sezonie składa do 5 biały jaj, z których po 26 dniach wylęgają się pisklaki. Rozmiar gniazd i sukces wylęgu na wyspie Margarita pokazuje wysoki potencjał reprodukcyjny gatunku. Zarówno samiec i samica opiekują się niewidomymi i pokrytymi puchem pisklakami. Między 20 a 28 dniem młode osobniki mają już pióra na skrzydłach, ogonie i głowie. Od 31 do 37 dnia życia posiadają częściowe upierzenie, a od 45 dnia życia 80% ciała jest upierzone. Po dwóch miesiącach, kiedy młode osobniki są w pełni rozwinięte, przygotowują się do pierwszego lotu w swoim życiu. Papugi tego gatunku osiągają dojrzałość płciową między trzecim a piątym rokiem życia i mogą dożyć 30 lat. Dorosłe osobniki nie posiadają wielu naturalnych wrogów. Jaja i pisklęta są częstym łupem węży, skolopendr oraz jastrzębi Harrisa. W przeszłości papuga zamieszkiwała Arubę, Curaçao, Półwysep Paraguański i wyspę Margarity, ale z powodu nieodpowiedniego działania człowieka w latach pięćdziesiątych populacje te wyginęły. Obecnie wielkość populacji wynosi mniej niż pięć tysięcy osobników żyjących wzdłuż wybrzeża Wenezueli oraz na wyspach Bonaire, Margarita oraz La Blanquilla. Uważa się, że papuga ta jest jednym z najbardziej zagrożonych ptaków i ma najwyższy priorytet ochrony w Wenezueli i na Karaibach w wyniku czego zostałs zakwalifikowana jako zagrożona wyginięciem w Czerwonej Księdze Wenezuelskiej Przyrody. Najbardziej zagrożone populacje szacowane na mniej niż 100 osobników znajdują się na wyspie La Blanquilla i półwyspie Araya w stanie Sucre. Największe populacje zamieszkują stan Falcón (2000 osbników) i półwysep Macanao (około 1800 osobników). Głównym zagrożeniem dla gatunku jest nielegalny handel zwierzętami oraz niszczenie ich naturalnych siedlisk w wyniku działalności ludzkiej. Na poziomie międzynarodowym papuga jest chroniona przez szereg przepisów, w tym Konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES), która zakazuje jej handlu. Wprowadzony w Wenezueli w 1970 roku zakaz łapania i handlu tym ptakiem został potwierdzony dekretem z 1996 roku. Populacje, na których skupiają się największe wysiłki na rzecz ochrony przyrody, znajdują się na wyspie Margarita i Bonaire. Na Margaricie organizacja pozarządowa Provita prowadzi program ochrony poprzez działalność edukacyjną, społeczną i naukową od 1989 roku. Przy wsparciu krajowych i międzynarodowych partnerów koordynuje programy ochrony dla papugi żółtogłowej poprzez zmniejszenie kłusownictwa i nielegalnego handlu gatunkami. Tło rewersu stanowi krajobraz rozpościerający się w na wyspie Cayo Sal należącej do stanu Falcón w zachodniej Wenezueli, będąc częścią Parku Narodowego Morrocoy. Wyspa pokryta jest skarłowaciałymi palmami i stanowi popularne miejsce wypoczynku wśród Wenezuelczyków. Miejsce to swoją nazwę zawdzięcza solankowemu stawowi zasilanemu przez morską wodę. W zatoce znajduje się kapliczka będąca jedną z niewielu budowli w parku. Stanowi ona miejsce, w którym turyści rozpoczynają zwiedzanie wyspy. Park narodowy Marrocoy jest położony na środkowo zachodnim wybrzeżu Wenezueli w pobliżu takich miast jak Boca de Aroa, Tucacas, Sanare, Chichiriviche, Flamenco i Tocuyo de la Costa. Powstał on 26 maja 1974 roku i obejmuje obszar 32 090 hektarów. Oprócz obszarów lądowych obejmuje również dużą liczbę wysp i zatok ze wspaniałymi plażami pokrytymi białym piaskiem. Żyją tu pelikany, flamingi, ibisy szkarłatne, fregaty, czaple trójkolorowe. Doskonałymi schronieniami dla ptaków są lasy namorzynowe w zatoce Marrocoy. Z gadów możemy spotkać żółwia zielonego, skórzastego, szylkretowego oraz aligatora. Schronienie znalazły tutaj delfiny oraz wieloryby. Ssaki reprezentuje mazama szara, mulak białoogonowy, majkong krabożerny, mrówkojad, leniwiec, opos, paka nizinna, aguti oraz pekari obrożny. Wody parku zamieszkują ryby z gatunku strzępielowatych, śluzice, pargus różowy, prochilodus lineatus, żuchwikowate, wargacze garbogłowe, żarłacze szare, sardynki, ostroboki peruwiańskie oraz paku czarnopłetwy. Wśród mięczaków spotkamy tutaj ostrygi namorzynowe, dwa gatunki homarów: Panulirus argus oraz Panulirus grettatus, kraby niebieskie i czerwone. Flora odpowiada strefie życia suchego lasu tropikalnego. Zróżnicowana roślinność jest ściśle powiązana z geomorfologią terenu. Z roślin zielonych można zobaczyć drzewo oliwne oraz Bursera simaruba. Na glebach o wysokim zasoleniu rośnie Sesuvium portulacastrum. Idąc w kierunku wschodniego zbocza wzgórza Chichiriviche można zaobserwować roślinność kserofilną z rodziny kaktusów. Na terenie parku występują 4 gatunki namorzynów (namorzyn czerwony, namorzyn biały, namorzyn czarny i guzkowaty) tworzące bardzo wrażliwy ekosystem pozwalający zachować równowagę linii brzegowej. Na górnym i dolnym marginesie w tle dostrzegamy najprawdopodobniej kwiaty Pereskia guamacho będącego przedstawicielem kaktusowatych. Roślina ta jest jednym z niewielu przedstawicieli rodziny o kształcie drzewa z rozwiniętymi liśćmi asymilacyjnymi z płaskimi i mięsistymi blaszkami. Dorasta ona 8 metrów wysokości i posiada brązowy pień, który podczas kwitnienia pokrywa się obficie żółtymi kwiatami. Kuliste owoce koloru żółto-zielonego gdy dojrzeją, zawierają liczne czarne nasiona. W Wenezueli możemy tę roślinę znaleźć w niższych partiach Cordillera de la Costa, od La Guajira do stanu Sucre i Nueva Esparta w obszarach kserofilnych. Część subpopulacji występuje w Parku Narodowym Cerro Saroche w stanie Lara. Kolejna subpopulacja występuje u podnóża wzgórza Santa Ana na Półwyspie Paraguaná w stan Falcón. Kwiaty tej rośliny znajdują się również na awersie. Detalem, który znalazł się w szacie graficznej rewersu banknotu są kaktusy które dostrzegamy na prawym i lewym marginesie. Stanowią one nieodzowny fragment suchego klimatu panującego w suchych lasach stanu Falcón. Z lewej strony banknotu dominuje herb Wenezueli zatwierdzony w 2006 roku. Tarcza herbowa została podzielona na trzy pola w kolorach flagi narodowej. W lewym górnym polu snopek z koliście rozłożonymi kłosami pszenicy symbolizuje jedność 23 stanów Wenezueli. W prawym górnym polu miecz, szabla i trzy lance połączone wieńcem laurowym z dwiema flagami (nawiązanie do zakończonych sukcesem walk niepodległościowych). W dolnym polu zaprezentowano dzikiego konia w biegu symbolizującego wolność i niepodległość. Nad tarczą widnieją dwa rogi obfitości będące symbolem bogactwa. Z lewej strony tarczy znajduje się gałązka oliwna, a z prawej liść palmowy. Na dole wewnątrz wstęgi w barwach narodowych znajduje się napis: „19 de Abril de 1810 Independencia, 20 de Febrero de 1859 Federación, República Bolivariana de Venezuela” (19 kwietnia 1810 Niepodległość, 20 lutego 1859 Federacja, Boliwariańska Republika Wenezueli). Druk offsetowy granatowy i brązowy, poddruk niebieski, zgniłozielony, jasnobrązowy.
Podpis:	Presidente BCV: Ramón Lobo Primer VicePresidente BCV: Sohail Hernández
W obiegu:	od 20 sierpnia 2018
Drukarnia:	Nazwa drukarni jest oznaczona jako Casa de la Moneda de Venezuela, jednak ten banknot został wyprodukowany najprawdopodobniej w De La Rue Currency.
Zabezpieczenia:	Do zabezpieczeń można zaliczyć: ▸okienkowa nitka zabezpieczająca z ruchomym obrazem MOTION" - ze zmianą kąta obserwacji widzimy ruchomy tekst „BCV”; ▸magnetyczna nitka zabezpieczająca - zatopiona w masie papierniczej powyżej efektu kątowego nitka o szerokości 0,8 mm o własnościach magnetycznych; ▸mikrodruki - na awersie powtarzający się tekst „BCV” (wypełnienie gwiazdy stanowiącej element recto-verso), „BCV2” (wypełnienie wyodrębnionego pola w pobliżu elementu recto-verso oraz pól w pobliżu napisu „República Bolivariana de Venezuela” i oraz portretu ), „BANCOCENTRALDEVENEZUELA” (pojedyncza linijka pod portretem), na rewersie „BANCOCENTRALDEVENEZUELA” (pole w pobliżu cyfrowego oznaczenia w prawym dolnym rogu); ▸recto-verso - fragmenty gwiazdy i papugi żółtogłowej, uzupełniają się pod światło tworząc całość; ▸efekt kątowy - na awersie banknotu w zależności od kąta patrzenia pod portretem Josefy Camejo w wyodrębnionym polu tekst „BCV”; ▸oznaczenie dla niewidomych - na awersie z lewej strony portretu ukośnik o wypukłych brzegach; ▸zabezpieczenia widoczne w świetle podczerwonym - na awersie widoczna seria i numeracja w pobliżu elementu recto-verso, środkowy fragment portretu oraz nitka zabezpieczająca w pobliżu prawego marginesu, na rewersie widoczna nitka zabezpieczająca w pobliżu lewego marginesu; ▸zabezpieczenia widoczne w świetle ultrafioletowym - włókna zabezpieczające zatopione w masie papierowej w kolorze czerwonym, niebieskim, żółtym, różowym, na awersie element recto verso i fragmenty tła wraz z mikrotekstem w kolorze jasnononiebieskim i jasnozielonym, seria i numeracja w pobliżu portretu w kolorze pomarańczowym, na rewersie w wyodrębnionych polach z lewej i prawej strony waloru powtarzające się cyfry „2” w kolorze zielonym. Ciekawe zabezpieczenie zostało wykorzystane przy prezentacji kaktusa. Gdy złapiemy za prawy i lewy margines rewersu i połączymy ich krawędzie poprzez zawinięcie ich do tyłu, to fragmenty z obu stron idalnie do siebie pasują, w wyniku czego widzimy całą roślinę.
Uwagi:	Przewidywany nakład tej serii to 99 999 999 sztuk.
Ciekawostki:	22 marca 2018 roku prezydent Wenezueli Nicolás Maduro ogłosił wprowadzenie 4 czerwca do obiegu nowej serii banknotów. Oprócz zmiany nazwy waluty na „bolivar soberano” zapowiedziano denominację, której współczynnik wymiany ustalono na 1:1000. Pogarszająca się sytuacja kraju przyczyniła się do przesunięcia wydania nowej serii banknotów na 4 sierpnia 2018 roku. W wyninku galopującej inflacji ostateczny termin wyemitowania nowej waluty przypadł na 20 sierpnia 2018 roku. W skład nowej serii weszło 8 nominałów od 2 do 500 bolivar soberano, a przelicznik denominacji finalnie wynióśł 1:100000.

‹ Wstecz

Do opisu banknotu wykorzystano informacje z strony internetowej biografia.com.ve, www.uab.cat, www.eltiempo.com, www.wmf.org, es.wikipedia.org (papuga żółtogłowa), es.wikipedia.org (Park Narodowy Marracoy)