50 bolivarów - Wenezuela

Nominał:	50 bolivarów
Data emisji:	23 czerwiec 2015
Seria i numer:	AH69918376
Wymiar:	156 mm x 69 mm
Znak wodny:	Wielotonowy, w niezadrukowanym polu wizerunek Simóna Rodrígueza. Dodatkowo został umieszczony znak filigranowy w postaci cyfrowego oznaczenia nominału.
Awers: Z prawej strony umieszczono portret Simóna Rodrígueza wykonany na podstawie portretu autorstwa Juana Agustina Guerrero. Rodríguez urodził się on w 1769 roku w Caracas. Jego ojciec był duchownym a matka, Rosalia Rodríguez, była córką właściciela hacjendy. W wieku 21 lat Rada Miejska w Caracas (Cabilido) zaoferowała mu posadę nauczyciela w Szkole Czytania i Pisania dla Dzieci, gdzie Carlos Palacios y Blanco postanowił wysłać będącego pod jego opieką Simóna Bolívara na nauki. Mając przed oczyma perspektywę życia z nauczycielem, przyszły rewolucjonista uciekł z domu wuja i schronił się u swojej siostry Marí, gdzie został zamknięty w areszcie tymczasowym do momentu rozstrzygnięcia przez sąd sporu. Po obradach sąd oddał opiekę nad młodzieńcem z powrotem wujkowi Carlos'owi. Bolívar natychmiast został siłą usunięty z domu siostry i przeniesiony do skromnego domu Rodrígueza, gdzie musiał zamieszkać z innymi dziećmi. Podczas pobytu u swoje nowego wychowawcy kilkakrotnie uciekał. W 1794 Simón Rodríguez przedstawił krytyczne pismo Radzie zatytułowane „Wady w sposobie prowadzenia Szkoły Czytania i Pisania dla Dzieci w Caracas oraz propozycje jej reformy i odrodzenia”. W wyniku uczestnictwa w spisku zorganizowanym przez Manuela Guala i Jose Marię Espana przeciwko królowi Hiszpanii w 1797 roku został zmuszony do emigracji z Wenezueli. Po dotarciu do Kingston na wyspie Jamajka zmienił swoje imię i nazwisko na Samuel Robinsón. Po kilku latach spędzonych w Stanach Zjednoczonych w 1801 roku wyjechał do Francji. W 1804 roku w Paryżu spotkał się z Simónem Bolívarem. W następnym roku udali się do Włoch, gdzie widzieli koronację Napoleona Bonaparte na króla Włoch w Mediolanie. 15 sierpnia 1805 roku Rodríguez był świadkiem słynnej przysięgi Simona Bolívara, w której obiecał uwolnić kolonie amerykańskie spod ucisku hiszpańskiego. Rok później Bolívar udał się do Wenezueli. Okres między 1806 a 1823 rokiem, kiedy toczyły się wojny o niepodległość Wenezueli Rodríguez spędził we Włoszech, Niemczech, Rosji, Prusach, Polsce i Holandii. Pobyt w Europie podsumował następującymi słowami „Mieszkałem w Europie przez ponad dwadzieścia lat; pracowałem w Przemysłowym Laboratorium Chemicznym [...], uczestniczyłem w tajnych spotkaniach kół socjalistycznych [...] studiowałem trochę literaturę; uczyłem się obcych języków i prowadziłem szkołę czytania oraz pisania w niewielkim rosyjskim miasteczku”. Po powrocie do Ameryki w 1823 roku zaczął ponownie posługiwać się starym nazwiskiem. W 1824 roku założył w Kolumbii pierwszą szkołę zawodową. Na prośbę Bolívara udał się do Peru. Mianowano go tam „Kierownikiem Szkolnictwa Publicznego, Nauk Fizycznych i Matematycznych oraz Sztuk”. Równocześnie w Boliwii mianowany został „Dyrektorem Kopalni, Rolnictwa i Dróg Publicznych”. W 1826 roku otworzył w Boliwii drugą szkołę zawodową w ramach budowy systemu oświatowego w tym kraju. Działalność edukacyjna Rodrígueza na banknocie została podkreślona przez otwarte księgi i pióra stanowiące tło awersu. W wyniku konfliktu z nowym prezydentem Boliwii Antonio José de Sucre wybranym w październiku 1826 roku musiał zrezygnować ze stanowiska w ministerstwie. Resztę życia spędził, jako pedagog i pisarz. Mieszkał na przemian w Peru, Ekwadorze i Chile. Bardzo ważnym dziełem w jego twórczości jest książka pod tytułem „Amerykańskie społeczeństwa” opublikowana w kilku wydaniach w: Arequipa (1828), Concepcion (1834), Valparaíso (1838) oraz w Limie (1842). Tekst podkreśla potrzebę poszukiwania własnych rozwiązań problemów dotyczących Ameryki Łacińskiej. Ostatnie lata życia spędził nauczając w kilku szkołach w Quito i Guayaquil w Ekwadorze. Większość jego dzieł literackich przechowywanych w Guayaquil spłonęła w wyniku pożaru mającego miejsce w 1896 roku. W 1853 roku wraz z synem Józefem i Camilo Gómezem udał się w swoją ostatnią podróż do Limy w Peru. W Paita utrzymywał kontakty z amerykańską bohaterką Manuel Saenz. Zmarł w 1854 roku w wiosce Amotape położonej wzdłuż rzeki Chira. Druk wklęsłodrukowy w kolorze złotorudym i zielonym. Poddruk offsetowy złocisty, turkusowym, miętowym.
Rewers: W centralnej części zamieszczono grafikę prezentującą niedźwiedzia okularowego. Osiąga on długość ciała do 150 centymetrów i wagę około 80 kilogramów. Posiada czarną lub czarno kawową sierść z białymi plamami wokół oczu i nosa mogącymi dochodzić nawet do gardła i klatki piersiowej. Jest to jeden z największych ssaków południowoamerykańskich. Jego głowa względem ciała jest nieproporcjonalnie duża, co charakteryzuje również pandy. Ma potężne szczęki i pięć palców zakończonych długimi pazurami. Budowa stóp tego ssaka ułatwia wspinaczkę po drzewach. Dzięki podobieństwu ciała tych niedźwiedzi do ssaków naczelnych istnieje wiele mitów o dzikich owłosionych mężczyznach żyjących w dżungli. Pod względem genetycznym znacznie się różni od współcześnie żyjących krewnych. Liczba dipolidalna chromosomów tego gatunku wynosi 52 (inne obecnie żyjące niedźwiedzie mają 74 chromosomy). Zamieszkują przeważnie Andyjskie wilgotne lasy od zachodniej Wenezueli po Argentynę, choć można je spotkać w obszarach pustynnych. Prowadzą samotniczy tryb życia, odżywiając się głównie roślinami (kora, grzyby) rzadko polując na większą zwierzynę. Samica rodzi przeważnie dwa młode. Oznaczają swoje terytorium obgryzając korę z drzew. Według danych z 2004 roku w Ameryce Południowej na wolności żyło około 18 250 niedźwiedzi okularowych. Ludzie polują na niego, gdyż uważają go za szkodnika. Jest on również zabijany przez myśliwych ze względu na przesądy, według których pazury tego niedźwiedzia mają własności lecznicze. Dla wielu plemion ssak ten jest otoczony czcią i szacunkiem, w wyniku czego unikają polowania na to zwierzę. Niedźwiedź ten odgrywa ogromnie ważną rolę w ekosystemie - przenosi nasiona wielu roślin. Wiele organizacji prywatnych, krajowych i międzynarodowych stara się pokazać światu, że jest możliwe uchronić niedźwiedzia okularowego przed wyginięciem. Projekt ochrony tego gatunku to długoterminowe przedsięwzięcie rozwijane przez prywatną spółkę Inlaterra będącą właścicielem Machu Pichu Pueblo Hotel wraz z Angielską Fundacją Ochrony Niedźwiedzi, która zarządza projektem Narodowego Instytutu Zasobów Naturalnych. W pierwszej kolejności postanowiono ratować osobniki znajdujące się w niewoli. Tło wypełnia widok laguny Santo Cristo znajdującej się w Parku Narodowym Sierra Nevada. Laguna ma pochodzenie polodowcowe i znajduje się 3900 metrów nad poziomem morza w stanie Mérida. Jest to największe jezioro w Wenezueli. W jego wodach można spotkać głównie pstrąga tęczowego. Na lewym i prawym marginesie umieszczono fragmenty rośliny o nazwie espelieta znanej również, jako frailejón. Roślina ta należy do rodziny słoneczników i występuje w Andach w Kolumbii, Wenezueli i Ekwadorze. Została ona formalnie opisana w 1808 roku i nazwana na cześć wicekróla Nowej Grenlandii José Manuela de Ezpeleta. Roślina ta jest przystosowana do egzystencji w ekstremalnych warunkach. Gruby pień i owłosione liście chronią roślinę przed zimnem. Posiada żółte kwiaty podobne do stokrotek zapylane przez pszczoły. Ze względu na przekształcanie coraz większych obszarów w pola uprawne głównie pod ziemniaki obszar występowania rośliny ostatnio znacznie pomniejszył się. W Wenezueli gatunek ten jest zagrożony wyginięciem i jest wpisany do czerwonej księgi. Roślina ta jest wyjątkowa, gdyż wychwytuje wodę z mgły, a następnie uwalnia ją przez korzenie do gleby, tworząc ogromne złoża wody podziemnej. Z lewej strony banknotu dominuje herb Wenezueli zatwierdzony w 2006 roku. Tarcza herbowa została podzielona na trzy pola w kolorach flagi narodowej. W lewym górnym polu snopek z koliście rozłożonymi kłosami pszenicy symbolizuje jedność 23 stanów Wenezueli. W prawym górnym polu miecz, szabla i trzy lance połączone wieńcem laurowym z dwiema flagami (nawiązanie do zakończonych sukcesem walk niepodległościowych). W dolnym polu zaprezentowano dzikiego konia w biegu symbolizującego wolność i niepodległość. Nad tarczą widnieją dwa rogi obfitości będące symbolem bogactwa. Z lewej strony tarczy znajduje się gałązka oliwna, a z prawej liść palmowy. Na dole wewnątrz wstęgi w barwach narodowych znajduje się napis: „19 de Abril de 1810 Independencia, 20 de Febrero de 1859 Federación, República Bolivariana de Venezuela” (19 kwietnia 1810 Niepodległość, 20 lutego 1859 Federacja, Boliwariańska Republika Wenezueli). Druk offsetowy zielony i brązowy, poddruk akwamarynowy, żółty, żółtozielony, pistacjowy.
Podpis:	Presidente BCV: Nelson Merentes Primer VicePresidente BCV: José Khan
W obiegu:	od 1 stycznia 2008
Drukarnia:	Casa de la Modena, Wenezuela
Zabezpieczenia:	Do zabezpieczeń można zaliczyć: ▸ metalizowana nitka zmienna optycznie - nitka o szerokości 3 mm z powtarzającym się widocznym pod światło negatywowym mikrotekstem „BCV50” oraz jego lustrzanym odbiciem, w zależności od kąta patrzenia nitka zmienia kolor z zielonego na brązowy; ▸ mikrodruki - na awersie powtarzający się tekst „BCV” (wypełnienie gwiazdy stanowiącej element recto-verso), „BCV50” (wypełnienie wyodrębnionego pola w pobliżu elementu recto-verso oraz pola w pobliżu napisu „República Bolivariana de Venezuela”), „BANCOCENTRALDEVENEZUELA” (pojedyncza linijka pod portretem), na rewersie „BANCOCENTRALDEVENEZUELA” (pole w pobliżu cyfrowego oznaczenia w prawym dolnym rogu); ▸ recto-verso - fragmenty gwiazdy i niedźwiedzia, uzupełniają się pod światło tworząc całość; ▸ efekt kątowy - na awersie banknotu w zależności od kąta patrzenia pod portretem Simóna Rodrígueza w wyodrębnionym polu cyfrowe oznaczenie nominału „50”; ▸ farba zmienna optycznie - na awersie banknotu cyfrowe oznaczenie nominału „50” w pobliżu znaku wodnego w zależności od kąta patrzenia zmienia kolor z zielonego na magneta; ▸ oznaczenie dla niewidomych - na awersie z lewej trony portretu kropka o wypukłych brzegach; ▸ zabezpieczenia widoczne w świetle podczerwonym - na awersie widoczna seria i numeracja w pobliżu elementu recto-verso, cyfrowe oznaczenie nominału „50” w pobliżu znaku wodnego oraz nitka zabezpieczająca, na rewersie widoczny herb Wenezueli z lewej strony, w prawym dolnym rogu prawa część napisu „50 CINCUENTA BOLÍVARES” oraz znajdująca się w pobliżu nazwa drukarni; ▸ zabezpieczenia widoczne w świetle ultrafioletowym - włókna zabezpieczające zatopione w masie papierowej w kolorze czerwonym, niebieskim, żółtym, różowym, na awersie element recto verso i fragmenty tła wraz z mikrotekstem w kolorze zielonożółtym i jasnoniebieskim, seria i numeracja w pobliżu portretu w kolorze pomarańczowym oraz mikrotekst „BVC50” w nitce zabezpieczającej w kolorze seledynowym, na rewersie fragmenty tła przylegające do wyodrębnionych pól z lewej i prawej strony waloru wraz z cyframi „50” w kolorze zielonym, nitka zabezpieczająca w kolorze seledynowym. Ciekawe zabezpieczenie zostało wykorzystane przy prezentacji rośliny o nazwie frailejón. Gdy złapiemy za prawy i lewy margines rewersu i połączymy ich krawędzie poprzez zawinięcie ich do tyłu, to fragmenty z obu stron idealnie do siebie pasują, w wyniku czego widzimy całą roślinę.
Uwagi:	Przewidywany nakład tej serii to 90 000 000 sztuk.
Ciekawostki:	Banknoty tej serii w 2008 roku otrzymały przyznaną przez Amerykańskie Stowarzyszenie IACA (International Association of Currency Affairs) nagrodę z najlepszy banknot. Waluta boliwar został wprowadzony 31 marca 1879 roku. Zastąpił emitowane w latach 1875 - 1876 srebrne i złote venezolano. Nazwany waluty została wprowadzona na cześć bohatera narodowego Simona Bolivara.

‹ Wstecz

Do opisu banknotu wykorzystano informacje z strony internetowej es.wikipedia.org/wiki/Simón_Rodríguez, es.wikipedia.org/wiki/Tremarctos_ornatus, es.wikipedia.org/wiki/Laguna_del_Santo_Cristo